Co myślicie o mnie i moim blogu – analiza odpowiedzi

14 sierpnia 2020 roku poprosiłem Was o wyrażenie opinii na temat projektu Rezasta.net – mojego bloga, który stworzyłem i prowadzę od ponad 9 lat. Ankieta, którą Wam udostępniłem była dla mnie kluczowa, bo miała podsumować cały okres mojego pisania i dzielenia się z Wami wiedzą. Miała również odpowiedzieć mi na arcyważne pytanie, czy mój projekt spełnił swój cel, którym była pomoc osobom chorym na RZS. Nie będę ukrywał, ale Wasze odpowiedzi nie raz mnie zaskoczyły…  

Zacznijmy jednak od początku. Moja ankieta, była złożona z 11 pytań. Część z nich była otwarta, część zamknięta. Summa summarum w ciągu 5 dni, gdy ankieta była aktywna odpowiedzi udzieliły mi 64 osoby. Jak się okazuje znakomita większość z nich, bo prawie 86% to były kobiety, co potwierdza fakt, że na RZS o wiele częściej zapadają panie niż panowie. Wszyscy respondenci byli pełnoletni, przy czym wykrystalizowały się dość wyraźnie trzy największe grupy wiekowe, co możecie zobaczyć na poniższym diagramie.

Co mnie bardzo ucieszyło, znakomita większość z Was to osoby z długim stażem choroby, co pozwoliło Wam o wiele bardziej krytycznie ocenić pewne rzeczy i skonfrontować wszystko co opisuje również z wiedzą,którą posiadacie oraz doświadczeniami, które zdobyliście w trakcie chorowania. Ponad połowa z Was choruje od przynajmniej 6 lat. Ponad 28% to osoby, które walczą od 3-5 lat. Niecałe 10% to ludzie którzy zachorowali w 2018 roku lub później.

Większość z Was znała również mój blog od przynajmniej kilku lat. Co trzecia osoba czyta mój blog od ponad 3-4 lat. Jedna na pięć – 4-5 lat a co dziesiąta ponad 6 lat! (WOW!). To znaczy, że to co piszę Was zainteresowało i stwierdziliście, że warto na mojego bloga wracać, częściej niż raz na rok :-))

Tyle demografii i profilu czytelnika, przejdźmy zatem do najważniejszej części czyli pytań i analizy Waszych wypowiedzi. Pierwszym konkretnym pytaniem, jakie Wam zadałem było to dlaczego interesujecie się moim internetowym dziennikiem. Mogliście wybrać tu więcej niż jedną odpowiedź. Okazało się, że ponad 84% z Was interesuje przede wszystkim opis mojej codzienności i doświadczenie,którym się z Wami dzielę od prawie dekady. Z kolei aż połowie z Was pomaga on dodatkowo psychicznie znosić przykre konsekwencje choroby przewlekłej, co jednoznacznie podkreśla, że w dużej mierze utożsamiacie się z tym co opisuje i macie najprawdopodobniej bardzo podobne doświadczenia lub sytuacje, przez które przechodziliście. Dopiero na trzecim miejscu zwracacie uwagę na merytorykę czyli artykuły, które zamieszczam lub w całości tłumaczę z zagranicznych serwisów. Pojawiła się również jedna dodatkowa odpowiedź, która bardzo mnie poruszyła a brzmiała ona tak: ”Wiem, że nie jestem sama.Łatwiej mi teraz wytłumaczyć rodzinie, co się dzieje w mojej głowie i z moim ciałem”. To było dla mnie bardzo ważne, by przekonać Was do tego byście nie czuli się sami z tym, że jesteście chorzy. Cieszę się, że ta odpowiedź się pojawiła.

W kolejnym pytaniu, dość podchwytliwie zapytałem Was o to jak byście zareagowali, gdyby blog przestał istnieć. Odpowiedzi zostały specjalnie tak dobrane, aby przekonać się na ile ważne jest dla Was to miejsce. Poniżej możecie sami zobaczyć.

De facto tylko 1/4 z Was nie chciałaby się zgodzić na to by mój blog zniknął z internetu. I to ta grupa jest najbardziej zaangażowana i związana z projektem „Rezasta.net”. Ponad 30% bardzo nie chciałoby, aby do tego doszło, przyjmując jednak do wiadomości taki scenariusz. Prawie 40% byłoby przykro, choć szukaliby pewnie alternatywy w to miejsce, która mogłaby zaspokoić ich potrzebę wiedzy i poznawania doświadczeń innych chorych.

Mimo tego, ponad 80% z Was poleciłaby mój blog innej osobie chorej na RZS, co jest dość ciekawe, bo to oznacza, że jest to miejsce, które warto udostępniać tym, którzy potrzebują pomocy i dużej dawki zarówno teorii jak i praktyki (co otwartym tekstem opisywaliście w swoich wypowiedziach).

Na pytanie, na ile oceniacie mojego bloga 45% respondentów oceniło go 10/10. I super. Mocną dziewiątkę dało 14% z Was a ósemkę – 21%. I znowu 80% z Was ocenia więc go dobrze, choć są miejsca, które warto by było poprawić i content (treści, wiedza), którą trzeba uzupełnić. Zdarzyła się nawet osoba, która oceniła go na 4/10 nie podając specjalnie powodów. Wynikało do jednak z faktu, że zna blog dopiero od kilku dni, co jednak daje do myślenia, bo to oznacza że coś może być nieczytelne lub mało zrozumiałe. Popracuję nad tym.

I w tym miejscu, zaczyna się moja ulubiona część tzn. Wasze odpowiedzi na to co Wam się konkretnie, podoba, nie podoba i czego Wam brakuje. Zacznę od tego co doceniacie. W tym wypadku masa odpowiedzi się powtarzała, więc pozwolę sobie je wymienić w punktach. A więc rzeczy, które Wam się podobają to:

• moja szczerość, otwartość, emocje, dystans do siebie oraz poczucie humoru we wpisach, które dotyczą mojego życia i codziennej walki z chorobą
• forma i styl moich wpisów czyli prosty, barwny, zrozumiały język, który pozwala Wam też na to, by w pełni postawić się w mojej sytuacji i przyjąć moja perspektywę widzenia
• dokładność i rzetelność z jaką opisuje swoje perypetie
• ciekawe, różnorodne tematy, w których (co ciekawe) nie skupiam się tylko na chorobie i pokazuje, że z RZS-em można żyć
• możliwość porozmawiania ze mną poprzez komentarze, maile lub Facebooka – fakt, że jestem realny i nie jestem wymyślonym tworem któregoś koncernu farmaceutycznego 😀

Tyle pochwał. A za co mnie opieprzyliście? Tu powtarza się non stop jedna rzecz, do której przyznaje się bez bicia – zbyt rzadko wrzucam nowe wpisy. Pojawiły się również pewne uwagi natury technicznej i jedna wypowiedź, która mnie zastanowiła – oprawa graficzna przypomina podobno komuś szpital 😀 Czy tak jest – nie wiem, możecie się podzielić swoimi przemyśleniami w komentarzach.

A co byście uzupełnili? Zwracaliście uwagę na to, by wrzucać więcej artykułów naukowych (tak, jak to było na samym początku) np. na temat badań klinicznych, biologii, diet, wsparciu psychologicznym itd. Zwróciliście mi również uwagę na forum, więc chciałbym przypomnieć, że takie forum udostępniłem w 2012 roku i padło, bo nikt nie chciał tam rozmawiać specjalnie, więc podjęcie drugi raz tego samego tematu bez gwarancji zaangażowania ze strony czytelników oceniam jako ryzykowne.  Tym bardziej, że na tym forum musiałby być moderator i animator rozmowy.

Na koniec zostawiłem chyba najbardziej emocjonalne Wasze wpisy, które napisaliście w ramach swobodnej wypowiedzi w ankiecie. Poniżej zacytuję Wam kilka z nich.

„Dziękuję za Twoją obecność w Internecie. To pierwszy blog, na który natrafiłam lata temu na początku choroby, na którym nie było smutku, żalu na los. Dzięki temu uwierzyłam, że ja też jeszcze wrócę do tego co kochałam robić. I udało się, choć była to drogą wyboista.”

„Blog super- odkąd odkryłam bardzo pomaga mi zmagać się z chorobą, odnajduje wspólne problemy i jest mi łatwiej żyć, daje bliskim do czytania bo wiele jest mądrych rzeczy poruszanych na blogu.”

Bardzo lubię to miejsce. To ten blog pomógł mi zrozumieć wiele sytuacji.Np.Nie jestem zła na siebie,rozumiem bardziej swoje stany,zachowanie.Nie obciążam znajomych swoimi opowieściami o chorobie.(…)”

„Czytam od 2 lat. Udało mi się „przerobić ” wszystkie wpisy (bez przymusu). Dla mnie kopalnia wiedzy, ale nie takiej ciężkiej książkowej, mechanicznej. Wszystko podane na tacy w sposób bardzo dostępny, emocjonalny, rzetelny. Super się czyta. Fajnie byłoby, gdyby się nie skończyło.”

Co dalej z blogiem?

 Wasze wypowiedzi dały mi jasną odpowiedź, by dalej pisać. Pisać przede wszystkim częściej, pisać tak jak do tej pory – dzieląc się z Wami kawałkiem swojego życia i doświadczeniem, jakie mam w walce z chorobą. Z pewnością muszę poukładać pewne rzeczy w projekcie tak, aby były bardziej czytelne i zrozumiałe dla Was. Więcej artykułów, więcej emocji, więcej też kontaktu z Wami, bo widzę że tego oczekujecie. W chwili obecnej moim największym blokerem jest brak czasu. Postaram się go jednak zdobyć nieco więcej, bo warto się dla Was starać. Warto się starać dla ludzi, którzy doceniają czyjąś prace, utożsamiają się z tym co piszę i najważniejsze – potrafią docenić co dla nich robię.

Zabieramy się zatem do pracy. Nie ukrywam, że mam kilka pomysłów, które chciałbym wdrożyć w życie i pokazać Wam nie tylko siebie, ale również Was samych (zaintrygowałem trochę? I bardzo dobrze hyhyhy 🙂 )

Dużo zdrówka Wam życzę i… pędzę na rodzinnego grilla! Niech moc będzie z Wami a szaszłyki ze mną :)))

Pozwól mi pisać lepiej. Oceń mój wpis (9 oddanych głosów. Średnia ocena: 4,56 )

Loading...