w kwietniu ubiegłego roku zdiagnozowano u mnie kochany rzs na wypisie piszą III i IV stopień - sama nie mogę w to uwierzyć ale OK, przyjęłam do wiadomości
Z góry dodam, że jestem niepoprawną, w tym wypadku optymistką i generalnie wszystko przyjmuję z ogromnym uśmiechem na ustach
Tak naprawdę 11 lat temu można powiedzieć wszystko się zaczęło. Proza codziennego życia, stoję sobie przed lustrem i zwyczajnie czeszę włosy niby nic takiego, a ja odkładając szczotkę nie mogę wyprostować palców u dłoni, pomyślałam OK przecież wszystko się może zdarzyć, drugą ręką pomogłam sobie i uwolniłam ową szczotkę z żelaznego uścisku ;p pewnie szybko zapomniałabym o tym, gdyby nie fakt, że ów incydent nagminnie zaczął się powtarzać. W związku z tym, że wtedy byłam 14-letnim dzieciakiem, opowiedziałam rodzicom swoją fascynującą historię i udaliśmy się do lekarza. Badania, rtg pilne skierowanie do ortopedy dalej tk i diagnoza " no tak rak Cie zjada". Wtedy pomyślałam sobie, matko co to za lekarz, który mówi tak do jakiejś gówniary, która pewnie i tak nie zdaje sobie z niczego sprawy, ale dziś jestem mu naprawdę wdzięczna. Guza z śródręcza usunięto operacyjnie okazało się, że to nie było nic złośliwego i powiedzmy, że wszystko rozeszło się po kościach, ręka długo była osłabiona, na moje nieszczęście prawa, niestety nie wróciła do pełnej sprawności, ale nie było to dla mnie problemem. 2 lata później jadąc na rowerze zwyczajnie, gdzieś się w nią uderzyłam po 2 dniach ręką jak bania spuchnięta więc znów gnam do mojego ulubionego już ortopedy. Okazało się, że pękła mi kość, a jej pęknięcie było charakterystyczne dla gruźlicy kości więc co ?? kolejna seria badań, wyniki cudowne, łapka wsadzone na 4 tyg w szynę i znów jakoś to poszło, w 2004 roku zaczął się etap bóli - bolało mnie dosłownie wszystko. Miałam takie dni, że nie chodziłam do szkoły bo nie byłam w stanie wstać z łóżka i co ?? pobyt w szpitalu diagnoza młodzieńczego rzs, która z badań zupełnie się nie potwierdziła, dostałam sulfasalazynę i do domu, ale żeby nie było kolorowo jakiś czas później ;p wychodzę sobie lutowym wieczorem z pieskiem i jak tysiąc ludzi w zimę poślizgnęłam się, ale co tam po 3 dniach, kiedy tym razem lewa noga spuchła jak bania znów lekarz
poszedł achilles nóżka w gipsiora na 6 tyg i ok Nie powiem, przez jakiś czas później był względny spokój coś tam mi doskwierało, ale nie był to dla mnie większy problem.Później
stwierdzono chorobę tarczycy heh farmakologiczne leczenie, które nie dawało rezultatu więc w 2009 roku skierowano mnie do instytutu onkologii do gliwic tam standardowo seria badań i wskazanie leczenia radiojodem. Choroba Graves - Basedova czyli nadczynność tarczycy ponoć leczy się dość radykalnie - stwierdziłam OK to oni skończyli medycynę, a nie ja I tak kolejny rok znów względnie OK mówię to z przymrużeniem oka , aż do listopada 2010 roku. Siedzę sobie w pracy, a jestem, urzędasem więc pracę mam zwykle siedzącą ;p i jakoś tak ciężko mi się oddycha, w pewnym momencie myślałam, że zwyczajnie się uduszę. Z ogromnym trudem dojechałam do domu bo trochę ciężko było prowadzić i pojechałam na pogotowie. Jak zwykle jakieś tam badania urocza pani doktor kompletnie nie znająca się na swoim fachu, przykre ale prawdziwe proponuje, żebym została na obserwacji. Dostałam jakieś zastrzyki kroplówki, nawet mi pomogło więc postanowiłam wrócić do domu. Za 2 dni sytuacja znów się powtórzyła i tym razem niestety musiałam już zostać w szpitalu. Tysiąc badań na nowotwory, HIV i cholera wie co jeszcze po 10 dniach już mnie coś trafiło i poszłam podyskutować z ordynatorem, który powiedział, że prawdopodobnie diagnozą będzie nawrót tarczycy więc wyszłam sobie po tej rozmowie do domku dostałam jeszcze antybiotyki itd. i leczyłam się dalej u lekarza rodzinnego, którego naprawdę miałam rewelacyjnego. W szpitalu dostawałam dożylnie antybiotyki i jednego dnia śliczne panie pielęgniarki dały mi inne leki i o mało co się nie przekręciłam ale co tam twarda jestem ;p po około 2 miesiącach pobytu na l4 wróciłam do pracy i znów było super do kolejnego listopada tym razem 2011 sytuacja podobna zaczęło mnie dusić, ale tym razem wybrałam się do swojego rodzinnego lekarza jakaś seria antybiotyków, po kilku tygodniach nie ma poprawy więc skierowanie na badania do szpitala w związku z z utrzymującymi się stanami podgorączkowymi i nie znikającymi węzłami chłonnymi podejrzenie chłoniaka wyniki średnie ale nie było czegoś do czego tak naprawdę mogliby się przyczepić więc, żeby nie było, że leżałam tam na darmo zalecili usunięcie migdałów, rzekomo jedynego ogniska zapalnego w organizmie. OK migdały w grudniu usunęłam co było totalną katastrofą, więcej nie zdecydowałabym się na to, 2h po zabiegu dostałam krwotoku bleeeee, później przy wypisie okazało się, że lekarz wypisujący pomylił się i wpisał nie moją grupę krwi, a byłam jedyną pacjentką na oddziale, której sprawdzano grupę, ale to już tak w kwestii humoru ;p i ok wracam do domu 2 tyg ok, a potem na nowo ciągle 37,5 węzły nadal są. Kolejny szpital, kolejna seria badań dodam, że wszędzie ogólny wskaźnik reumatyczny był dodatni, ale usłyszałam, że w moim wieku się tego i tak nie leczy potem skierowano mnie na wycięcie węzła chłonnego 6 tygodni czekałam na wynik okazało się, że chłoniaka nie ma wreszcie moja cudowna pani doktor wpada na genialny pomysł skierowania na oddział reumatologii. Spędziłam tam 15 dni i jak pisałam na samym początku stwierdzono rzs. Problemem było jeszcze to, że w między czasie mojego 6 miesięcznego l4 rzeko miałam 3 zapalenia płuc, po wszystkich zdjęciach rtg i tk struktury płuc okazało się, że te duszności były właśnie od rozwijającego się rzsu. Zmiany w stopach rękach, szyji heh jakiś totalny dramat a ja zupełnie nie czuję się na tak "chorą" osobę. Nie miałam, aż tak ewidentnych oznak więc lekarze powiedzieli, że jestem tym 1 przypadkiem na 1000000, że rzs rozwijał się nie dając zewnętrznych objawów. Dziś czuję się w miarę ok biorę mth 20mg najpierw tabletki ale mdliło mnie po nich i robię sobie co tydzień zastrzyk, zrefundowali go więc cena jest przystępna. Jeździłam na masaże i jakieś tam lasery itd. ale nie bardzo zdawało to rezultat bo moja rehabilitantka powiedziała, że jestem strasznie sztywna ;pI w skrócie tak to wygląda ;p tak jak mówię nie koniecznie dopuszczam do siebie myśl jako chorego człowieka. Jeżdżę na motocyklu, chodzę po górach i jakoś to jest. Fakt od pewnego czasu nieustannie coś mnie boli i jest to dyskomfort. Nagminne zmęczenie jest. Osłabienie jest, ale jakoś musimy się trzymać. Ironią jest to, że przykro, że są na świecie chorzy ludzie ale z drugiej strony fajnie, że nie jesteśmy w tym sami.
